Omdat ik ook door Christus gegrepen ben – Filippenzen 3:12 (NBG51)
Er zijn wel eens momenten in je leven, dat je het allemaal niet ziet zitten: de omstandigheden zitten tegen; de mensen om je heen snappen je niet; je bent overal op uitgekeken…
In zo’n situatie ben je soms ook uitgekeken op de gemeente, op je geloof. Datgene dat je tot dan toe heeft geïnspireerd, je – letterlijk – heeft bezield … het doet je allemaal niets meer.
Hoe komt het zover? Ik denk dat het vaak een opeenstapeling van factoren is: bijvoorbeeld én stress op je werk én ziekte in je gezin. Of: een ‘dip’ in de gemeente en tegelijk problemen in je huwelijk. Soms is het – menselijk gesproken – gewoon te veel en duren sommige nare zaken ook te lang.
En alle goed bedoelde raad en troost, als ze al geboden worden, werken averechts. Je denkt dan: ‘ze’ snappen me toch niet … en ‘ze’ hebben makkelijk praten … En de meest kwellende gedachte: God snapt me ook niet, want anders …
Hoe kom je toch verder? Ik weet het niet precies. Het zal bij u anders gaan dan bij mij. Maar één ding wil ik graag aan u doorgeven: het bestaat uit het woord boven aan dit stukje: GEGREPEN.
Ik geloof dat Christus mij met zijn liefde vastgegrepen heeft en mij nooit meer loslaat. Hoe ik ook tegenstribbel, protesteer en worstel – met mezelf, met anderen, met omstandigheden, met God – God houdt mij vast, onvoorwaardelijk, trouw aan zijn verbond. Ik zeg niet, dat ik het – of Hem! – gegrepen heb, laat staan dat ik het begrepen heb. Integendeel! Mijn kracht schiet tekort om Gods handelen in mijn leven te begrijpen.
Maar ik BEN gegrepen, door Christus, door God.
En op den duur ga je dat toch weer ervaren en kun je weer verder … TOCH!
